In onze kathedraal tref je talloze afbeeldingen van Maria aan. Het beeld dat centraal staat in het altaar van deze kapel is zonder twijfel de meest geliefde. Elke dag komen hier mensen in stilte een kaars branden. Hun vreugde en verdriet vertrouwen ze toe aan Maria, die ze liefhebben als een moeder. Elk jaar zetten de Antwerpenaren haar extra in de bloemetjes ter gelegenheid van haar feestdag op 15 augustus. Dat is ook de aanleiding van moederkesdag – alle moeders mogen delen in de dankbare feestvreugde. Op de avond voor het grote feest wordt dit beeld in processie rond de kathedraal gedragen. Dan blijkt hoe geliefd Maria is in onze stad, ook in deze seculiere tijden.
Kapel van Onze-Lieve-Vrouw-Lof
Zoals je tegen een ziek dochtertje zegt:
mijn miniatuurmensje, mijn zelfgemaakt
verdrietje, en het helpt niet;
zoals je een hand op haar hete voorhoofdje
legt, zo dun als sneeuw gaat liggen,
en het helpt niet:
zo helpt poëzie
Kapel van Onze-Lieve-Vrouw-Lof
Zoals het geval is met de Venerabelkapel aan de overkant van onze kathedraal is de zorg voor deze kapel toevertrouwd aan een groep mensen die deel uitmaken van een eeuwenoude vereniging. Deze kapelheren en -dames dragen tijdens de diensten een zwarte mantel die tabbaard wordt genoemd. Je kan alleen lid worden van deze broederschap als je daarvoor gevraagd wordt door iemand van de kapel. Hun belangrijkste opdracht is gestalte te geven aan de devotie die bij hun kapel hoort.
Kapel van Onze-Lieve-Vrouw-Lof
Dit is een plaats waar al honderden jaren mensen plaatsnemen om hun zorgen en hun verdriet, hun vreugde en dankbaarheid voor te leggen aan Maria, de moeder van Jezus. Ze branden een kaarsje of laten een bloemetje achter. Ze bidden een Weesgegroet – het meest gangbare gebed tot Maria – of blijven gewoon stil. Stel je voor dat elk gebed een vlammetje is dat eeuwig blijft branden in de ruimte waar het is uitgesproken. Hoeveel lichtjes zouden hier dan rondzweven? Het gebed van een moeder die zich zorgen maakt over haar kinderen, het gebed van een arme die van geen hout meer pijlen weet te maken. Het gebed van een jongeman die voor het eerst vader is geworden of van een vreemdeling die niemand kent in de stad. In alle eeuwen zullen deze beden ongeveer hetzelfde geklonken hebben.
