Triest en tragisch. Dat is het eerste gevoel bij wat je ziet in deze kapel. Links de dode Jezus in zijn graf. Centraal zijn dode lichaam op de schoot van Maria. Geen groter verdriet dan dat van een moeder die haar kind verliest. En toch is dit een plaats vol hoop en leven. We bevinden ons in het meest oostelijke deel van onze kathedraal. Hier valt het eerste licht binnen. Hier verdrijft de dageraad het donker. Zelfs het duister van de dood moet eraan geloven. Sinds 2018 staat hier een kunstwerk uit 2011 van de Catalaanse kunstenaar Javier Pérez. Corona heet het – kroon betekent dat. De naam verwijst naar de doornenkroon van Jezus en heeft dus niets te maken met de pandemie die de wereld in haar greep hield. Toch sluit het kunstwerk helemaal aan bij de ervaring van kwetsbaarheid en breekbaarheid. En hoe juist daar de schittering van de hoop zichtbaar kan worden.
Coronakapel
Ik had drie beestjes,
drie beestjes van steen.
Een vogeltje.
Een veulentje.
Een varkentje.
Ze zijn gevallen.
Ze braken stuk.
Ik heb ze gelijmd.
't Is bijna gelukt.
Ik heb drie beestjes,
drie beestjes van steen.
Een volentje.
Een veukentje.
Een vargeltje.
Coronakapel
Tijdens de lockdown van 2020 ging De Kathedraal viraal met een compositie van de kathedrale kapelmeester. Op de tekst van het gedicht And the people stayed home maakte hij een bewerking van het lied We zullen doorgaan. De opname met de vier koorzangers vond plaats rond Javier Pérez’ Corona. Je kunt dit pareltje vinden op het YouTubekanaal van de kathedraal.
Coronakapel
De centrale sculptuur is een piëta van de Antwerpse zeventiende-eeuwse meester Artus Quellinus. Kijk eens naar het gezicht van Maria, haar wanhopige blik gericht naar de hemel. Met haar ene hand wijst ze naar haar overleden zoon, terwijl ze met de andere hand omhoog reikt alsof ze vraagt: ‘Waarom? Hoe kon dit gebeuren?’ Het is de schreeuw van een moeder die haar kind heeft verloren. Pijn en verdriet beleven we allemaal op dezelfde manier. Als het noodlot toeslaat, wordt elke mens geconfronteerd met dezelfde vragen. Is er nog hoop? Of is de stilte van het graf het enige onvermijdelijke lot dat ons te wachten staat? De glazen doornkroon op de voorgrond is een hedendaagse verbeelding van het feit dat elke mens tegelijk kostbaar en breekbaar is.
